Şiir ile Öptüm / Metin Tuncer

Adımların bir melodi,

Saçların rüzgarla dans eden buğulu bir orman,

Şimdi, penceremde dans eden kırık ışıklar,

Yüreğimde sessiz fırtınalar…

Çık gel bana,

İçimde büyüttüğüm senli hayallere,

Ateş sen yangın sen,

Ruhumda çıldırmış bir dilek tutuşur,

Çık gel bana,

Gün geceye kavuşmadan.

Kızıla çalan bir şiir bıraktım sırt çizgine

Göğsünde serçe sesleri,

Gülüşün deniz kenarı,

Şimdi her gece düşlerimin arasında senden bahsediyor odamın tavanı,

Bazı günahlar kutsaldır,

Tıpkı sırtından belindeki çukura sığdırılmış dizeleri okumak gibi,

Öpülmemişti şiirle öptüm.

Loading

Yazıyı nasıl buldunuz?

Oy için yıldıza tıkla!

Ortalama Oy / 5. Oy Sayısı

Oyu yok

We are sorry that this post was not useful for you!

Let us improve this post!

Tell us how we can improve this post?

Paylaşarak destek olabilirsiniz!
1985 Mersin doğumluyum. İlköğretim, lise ve üniversite eğitimimi Mersin'de tamamladım. Aktif olarak özel bir sektörde laboratuvarda çalışmaktayım. Çocukluğumdan beri edebiyata ayrı bir ilgim var. Özellikle şiir dalında. Sanırım biraz fazla duygusalım ve şiirlerimde de bunu yansıtıyorum. Yazma fikri aslında bende hiç yoktu ama beni tanıyan arkadaşım '' neden yazmıyorsun '' dediği gün yazmaya başladım. Elime kalemi aldığım gün aklımda tek bir cümle vardı '' gelmeyen geleceğin geçmiştedir izi '' işte ben o gün duygularımı döktüm. şimdi o duyguların içinde hayata çok farklı bakıyorum. Elime kalemi alıp kahvemi yudumlarken gökyüzünden raks eden kuşlar bana eşlik ediyor. Yaşımın ne başındayım ne de sonunda başa biraz uzak sona biraz daha yakın. Hayattan kaç dilekte bulundum hatırlamıyorum, ama küçükken oyuncak bir robotum olsun istemiştim, oldu da. Yıllar geçtikçe dileklerimizde bizim gibi büyüdü tabi doğal olarak gerçekleşmesi de zorlaştı. Yapamadıklarıma, sahip olamadıklarıma, beceremediklerimin yerine elimdeki güzelliklerin kıymetini seçtim. Bu hayatın sırrını çözdüm gibi delirme noktasına henüz gelmedim kendimizce ilerledik bu yaşa kadar hepsi bu. Kendimi sevmeyi, kendime saygı duymayı, kendime değer vermeyi hiç eksik etmedim. Çünkü insanın en uzun ilişkisi kendisiyle olan ilişkisidir. Belki bazen kendimi ihmal etmiş olabilirim ama yol yakınken dönmesini bildim. Saçlarım döküldü, yüzümdeki çizgiler derinleşti ama mutlu olmayı seçtim. Şiir de benim mutluluğum bir parçası.
Yazı oluşturuldu 6

Bir yanıt yazın

Benzer yazılar

Aramak istediğinizi üstte yazmaya başlayın ve aramak için enter tuşuna basın. İptal için ESC tuşuna basın.

Üste dön