KARGA
Gün, kuruyan toprağı yararak geçiyor üstümüzden
Zamanın seyrinde gövdemizden türeyince gölgeler
Çatlayana kadar yüzümüzdeki hüzün
Terini akıtıyor güneş şakaklarımızdan, felsefik bir gülümsemeyle elbet utandırıyoruz da tanrıyı
Artık uzun cümlelerin değil tek heceli sözcüklerin bile noktasını unutmadan
Biteceğini biliyoruz her güzelliğin, bari akşamlar kalsın bize, gerisi de kuşlara deyip
Biz anlıyoruz ve daha anlatmadan üzülüyoruz tenimize sızan burukluğa
Kadeh kadeh yutkunup akıtırken dilimizdeki perişan ruhu
Bir bilge gibi sessizliğin karnına dönüyoruz.
Haşarı rüzgarların yüzümüze tüküren dalgaların
Sonra dindiğinde yeryüzü içimizi delen mavinin öfkesinden
Biz hep derdi oluyoruz kendimizin
Kaynaşırken kemiklerimize karanlığın soğuk ağzı
Sonunda telaşını da görüyoruz ömrümüzün.
İnsanlığımıza günahlarımıza sonra dönüp saydamlaşan sıkıntılarımıza
Mührünü vuruyor ölümün, oturup alfabesini öğreniyoruz hiçliğin
Döne döne yoğrulan dünyanın içinde
Bir canlının dizlerinde ağarmaksa yaşam
Biz hep tekrarıyız çürüyen et parçasının
Hikayelerinde topaklanan insanlarla tanrı da en az bizim kadar çaresiz
Sular aynası sanki bu çelişkinin
Bir göl, az ötede
Simsiyah karganın acıdan buruşan ağzını gösteriyor bize.
NESLİHAN AĞRI
