Gökte kümelenen bulut sonbaharın ekşiyen yüzü
Kayboluyor beyazı papatyanın
Tenimdeki eller, sararmış yapraklarla dökülüyor sokağa
Artık kırmızı değil karpuzun içi.
Yangını gördüm, dilimde uyuşmuş mısraların huzursuzluğuyla
Başladığım her şey kavmine gidiyor
Ortasında kaldığım gece, bitmeyen güz
Ben mevsim değilim
Bir daha dönemem yaşamaya
Göğsümde nefesimi parçalayan rüzgar!
Yalnızca senin uğultundur düşümden yayılan ses
Gölgemin kıyısında sudan şişmiş ayaklar
Karaya vuran kadınlığımı, terk ediyor herkes.
Zamanın gölgesinde dans ederken
Asağı çeken karanlıkta
Saçımı okşuyor kimsesiz bir el.
