İki insan ; aslında ayrıldıkları gün ayrılmazlar ; çünkü ikisinden birinin mutlaka aklı diğerinde kalmıştır ve gerçek bir sevgiyse uzun zaman birbirlerini düşünürler iki insan arasındaki bu frekans öyle güçlüdür ki ; aynı an ; aynı saniyede birbirlerini ruhlarinda hissederler ve iki tarafta birbirlerini düşündüklerini yürekten bilirler ancak bu frekans biri diğerinden gönülden ve ruhen vazgeçince kopup gider . O zaman o aşk önce gönüllere sonra da tarihe gömülmüş olur birdaha aynı frekansta asla buluşamazlar ; birinin canı acısa diğeri duymaz ; biri diğerinin hasretini çekse o diğeri bilmez ; biri diğerini unutsa; sevmeyi bıraksa işte o zaman diğeri bütün ruhuyla bunu hisseder birbirini seven iki insanın aralarına mesafeler ; dünyalar girse bile hiçbirşey neden ruhlarindaki iletişimsizlik kadar güçlü değildir onları ayırmaya ; ve o iki insanın aralarındaki en büyük düşman yine kendileridir.
