Çiğnedim olanı biteni.
Özür diledi, çiğdem’in ekşisi,
Olmayacak dedim,inanmadı birisi.
Kâfi bu huzur ısısı.
Balon gibi şişti, Patlamaya yüz tuttu.
Öğreti’nin yarım kalan gücü,
Hazır da dayanmadı olana bitene.
Annemin el yazması, durur konsolun üstünde,
Babamın otoritesi saldı, oluşumunu her yere.
İki kaplı defter kesişti, olağan dışı süslerle,
Aile demek buydu dedim kendime.
Çığırtkan, bağlılık gerektirir her şeyde.
Çırpa çırpa ılıdı,kan bağımız.
Kimse yerini alamaz,
O açık limon boş evde.
Büyüdü,alınmış duygular.
Yapıştı,kayıtsız olgular.
Soramaz kimse, ben tanırım.
En değerli histir bu belki de.
