Yalnızlar Sözcüsü / Yeşim Meltem Tekin

Nerede benim kurtuluşum
Yalnızlar,
Ay muhafızları!
Nihayetinde usandım
Nasip olmayacakların yolunu gözlemekten.

Zor geçmiş kışlardan yapılma bir insansın sen
İşte yine kapıda eylül!
Bu kış da yalnız kalacağım şüphesiz,
Lakin gölgem kaldırımlar boyunca büyüyecek
Nereye gidersem eşlik edecek.

Ben ki bir acı çekme ustasıyım:
Kimi antika kimi taze acılar çekmek benimkisi
Ay ışığında büyüttüğüm,
Kanımla suladığım mezar çiçekleri.

Ölü şairler yatağıma aldığım,
Yalnızlığımın kadim eşlikçileri
Durmadan okuyarak
Aya karşı sayıklamalar
Neresindeyim iyileşmenin

Oturup düşünecek,
Olanlara üzülecek zamanım bile olmamıştı.
Ne saçma…
Bazı hikayeler kötü sonla başlıyor,
Güzel sonla bitmek için.


Söz gelimi yıkıntılar arasında
Büyütülmüş bir yürek
Ne seviyede yüceliğe erebilir?
Gecelerce ecelin koynunda uyuklayanlar,
Şifayı en beklenmedik zamanda bulurlar.

Azat ettiklerim,
Benim güzel güvercinlerim!
Bana doğru gelen bir şey
Küçük bir sinek yahut at sürüleri


Keyif kaçırıcı bir yanı var
Hep inadına var olmanın
En coşkulu günlerde
Boynumu büken bir şey
Her şeyimiz var işte gökdeniz

Tanrım o zaman
Bu hiddet neden
Birkaç ateşböceği dahi yeterdi
Aydınlığa

Anlamaya çalışmayana anlatmaya hevesliyim.
Oysa gidişini bin kere tasvir ettim,
Gene de suretin hep benimle
Onunla konuşmaya devam ettim


Bazı şeyler ancak olmayarak hayatınızda fark yaratır.
Artık okumadığını bile bile sana yazmak
Bir ölünün telefon numarasını tuşlamak gibi.