Öykü

Öğle vakti akşama doğru hayli hızla ilerlerken, o da mutfakta yavaş yavaş hazırlıklarını sürdürüyordu. Mezeleri hazırlamıştı bile. Eğilip fırına baktı....

Soğuktu. Kar yoktu ama onu aratmayacak bir ayaz vardı. Şikâyet ettiğimden değil -zamanla alışılıyordu- ama hava sıcakken daha bir çekilir...

  Sokağın her köşesi beyaz bir cümbüş içerisindeydi. Ağaçlar gelin gibi süslenmişti. Arada esen rüzgârın etkisiyle ağaçlar birbirinin üstüne eğilip...

Issız bir adada başlar bu hikâye. Haritalarda adı silinmiş,rüzgârın bile yolunu unuttuğu,zamanın durduğu bir yer. Geceleri yıldızlar biraz daha yakın...

Yazın ortasıydı, terleyip terleyip kurumaktan yüzüm bulaşık bezine dönmüştü. O da benle aynıydı. Kim bilebilirdi ki yıllar sonra karşılaştığımızda aynı...