Gözlerindeki uçurumu görmek hiç te zor değildi.Umutsuz davranışlarından,ağzına bıçak vuruşlarından,uykusuzluğun gölgelediği ağız kenarlarındaki derinleşen çizgilerden belliydi gideceğin.
Oysa ömrüme kattığın güzellikler hep benimleydi,benimle kalacaklardı.Bunu düşünemeyecek kadar bencilliklerdeydin.Ne kadar kavrulduğumu,savrulduğumu görmüyordun.Sevdanın kapısına duvar olmak çok zormuş…..Kara duvarlarda takvim yapraklarından kalan hatıraları hesap etmek,her aşığın harcı değildi.Ardımda yorgun yıllar vardı,Önümdeyse susuzluktan eğilmiş,solmuş çiçekler…Ne ileriye ne geriye gidemiyordum.Yattığımda tavanda ay ışığının içinde yüzün vardı.Gözlerine baktım içinde güneş vardı.Bekle dedim gittin,gitme dedim dinlemedin.Sensiz olmaz dedim,solarım,yaşayamam dedim, ardına bile bakmadın..
Yaralı bıraktın beni…Can çekişmekten canım bitti.Yıllarıma hayıflandım.Beklemelere doyamadım.Gözlerime anlamasızca baka baka gittin.Ellerin avuçalarımdan kayarken, gözlerimdeki ateşin kalbimde yangın olduğunu anlamıştın aslında.Ama çaren yoktu gitmekten başka.Bitti biliyorum.Ben hala gelecekmişsin gibi yolunu gözlüyorum.Bir sabah uyanıp ta özlemediğimi farketmek istesemde, daha beter özlüyorum….
