saat dört yirmi bir
sabah desen değil
geceye çoktan geç kalınmış
kovuşturulmuş duygularla sevişen
günün aşağılık yetimi
saat dört yirmi bir.
ontolojik sorunlarla boğuşup da
deve kuşu taklidi yapan
insancıklar tanıyorum.
aynı insancıklar yeri geliyor
yalın ayak koşuyor aşka
“başımıza güneş geçeceğine,
ayağımıza cam batsın!”
ve kuşlar cennetten kovulmuşluğu
tepemize sıçarak ödetiyor.
yılandan korkanlar tavusa tapacak
züğürt tesellisi tüyler, ihtişam ve benim de ispirtom
“baştan aşağı boka bulandık!” diyen şair
-ki çoğu zaman bir övünç sebebidir bu-
kuş sürülerinden korkuyor aynı sebepten.
sokaklar adım başı kolonları zihnimin
varılan yalnızca sayıklanandır
benimse yokuşlarım değişiyor durmadan
o tepemize sıçan, o kuşlar değişmiyor bir tek
günü gelecek, elbet…
geç kapatılmış fal kahvesi
telveden bulutlar bana yarınımı müjdeliyor
teselli, umut, bir dilek tut…
kanadı olup uçamayanlar varken
ayağım olduğu için yürümem zorunluymuş
ah o kuş.. kahvemize de sıçıyor böyle böyle…
acılığına sebep sanırım bundan
bundan sebep olmayanı bugünden umuşum
avutuluşum görünen yollarla
saat dört yirmi bir de değil artık
gözümü kapatıp uçmuşum
dört yirmi bir
yorulmuşum.
