Karanlık bir yerdeyim . Aydınlık hiç göstermiyor kendini. Bazen bir ışık sızıntısı çarpıyor gözüme . Sanırım öyle . O ışık zannettiğim yere doğru bakarken yüzümde sanki bir tebessüm beliriyor . Gülümsüyorum ben . Ben karanlıktayken gülüyorum. Koşuyorum ona doğru. Çok daha hızlı koşmam gerektiğini düşünüyorum . Ve daha fazla koşuyorum . Ben koştukça ışık karanlığa dönüyor . Ben her adımda bir kere daha karanlığıma hapsoluyorum. Işığa ihtiyacım var! Her şey bu kadar basit . Gözbebeklerime o aydınlığın girmesi gerekiyor çünkü yaşamam için tek ihtiyacım bu. Evet, tek ihtiyacım aydınlık, aydınlığın getireceği umut. Sevdiğim, annem, kardeşim… Lütfen bana ışığı bulun ! Lütfen güneşin kollarından tutup bütün ışıklarını karanlık dünyama getirin. Lütfen , güneşi ikna edin! Hücrelerime kadar ışık girsin. Her bir hücrem ışığı görsün ki beni yaşamaya ikna etsin. Nolur , nolur yardım edin! Yoksa ben karanlıklar içinde ölüyorum . Oysa ben güneşli bir ilkbahar sabahında nurlar ve ışıklar içinde ölmek istiyordum .
Hakkımızda
Kibele Kültür Sanat
Merhaba sevgili okur.
Mitolojide Tanrıların anası olarak bilinen Tanrıça Kibele’nin anaç, üretken, hayatın devamını sağlayan özelliklerinin uğruna inandık. Ve onun adını kullanıp Kibele Sanat olarak edebiyatta biz de varız dedik. Edindiğimiz misyonla amacımız; bizden önceki kalem ustalarımızın bayrağını, gelecek kuşaklara ulaştırmak. Çünkü edebiyat dünya tarihini içinde barındıran devasa bir ansiklopedidir… Devamını Oku