Kâbil / Asmın Çetin

Adisyon kağıdına bir çok şeyi eksik yazmıştı.
Ya fazla ahmaktı ya da çömez.
Üstelik pantolonunun paçaları da sökülmüştü.
Gariban çocuğa benziyordu.
Aslın da bakışlarından bile belliydi gariban olduğu.
Nasıl oluyor da bazen bir bakış bile insanın kim olduğunu söylüyordu bize.
Ama hiç bir şeyi dert etmiyor gibi bir edası vardı.
Ya da bilerek öyle davranıyordu.
Ayağının altında uçuşan peçeteleri bile eğilip almıyordu.
Bir derdi olduğu belliydi.
Suyu bardağıma koyarken yaka kartında adının Kabil olduğunu fark etmiştim.
Sonra uzun uzun düşündüm…
Bir insan, evladının adını neden Kabil koyar diye?
Telefonumdan hemen anlamına bakmıştım.
Gayet güzel bir anlamı vardı.
Kabul edilebilir, yeterli, makbul…
Oysa Kabil’in hiç de öyle bir görüntüsü yoktu.
Kendine zor yetiyor gibi bir hali vardı.
Ne kabul edilebilecek bir yerdeydi, ne yeterli ne de makbul…
İki çocuğunu da alıp terk etmişti karısı Kabil’i.
Kabil onlardan arda kalanlarla derme çatma bir hayat yaşadığını anlatmıştı bana.
Biraz öksüz, biraz yetim, biraz da gariban dedi.
Beterin beteri var be abla, buna da şükür dedi.
Çok sürmedi hemen ardından,
Bunun da neresi şükürse dedi.
İncir çekirdeğini doldurmayacak kadar ufak sevinçler,
Suda sabun gibi eriyen umutlar ve dile getiremeyecek acıları olduğunu söyledi.
Kabil yaşarken intihar etmiş ve çoktan ölmüştü.
Umudun işe yarar bir şey olduğunu düşünmüyordu artık.
Tesellinin insanı boşa avuttuğuna inanıyordu…
Cebinden bir kağıt çıkardı ve bana uzattı.
Bunu Semra’ ya yazdım.
Bir gün çıkar gelirse diye.
Ahh Semra
Menekşe gözlerinde bir esir
Kalbinde yaralı bir kuş bıraktın.
Çıkıp da gelecek bir umut bile gönlüme koymadan çekip gittin.
Farzet dedım kalbime,
Onu hiç sevmedin.
Dostuma düşmanıma herkese küstüm.
Perdeler hep kapalı, çiçeklerin çoktan kurudu.
Avazım çıktığı kadar haykırıyorum seni.
Kafayı bulmadan uyuyamıyorum,
Aç yatıyor, tok kalkıyorum…
İki yavru bir de sen ,
Hepsinin özlemini nasıl çeker insan…
Perdeler kapalıysada kapım hep aralık bilesin…