bu sayfayı neden açtığımı biliyorum
mesele değil öylesine bir sözle sabaha uyanmak
fakat bir hastalıktan bitap düştüm
sokaklar beni rahatsız etmiyor
hatta sırtımı titretmiyor artık ışıksızlık
insanlar beni gözlemlediğinde
“şuna bak, ineceği durağı kaçırdı”
demiyorlar
ve ancak o, ellerini bana doğru salladığında diyorum:
“verimli geçti günüm”
her şeyden korkmak manevrasıdır aldığım
döndüğümde ise kendileri yok hükmündedir
bir cinayettir güneşli günde işlenen
onu beynini dağıtmış halde bulduğumda
sen yağmur de, ben bulut
tartışalım günlerce
kim alıp götürdü hislerimizi



