“bu şiir Zazen’de* olduğum anlardan birinde “hayatın hiçliği ve yokluğu”nu sorgularken, ne basitmiş yaşamak, diye düşündüğüm anlarda zihnimde oradan buradan beliren ve askıya kaldırılan düşüncelerden ilham alınarak yazılmıştır.”
bir kanepede oturuyorum.
bir kedi geliyor iç odadan kucağıma.
sürtünüyor,
başı ellerim ve avuçlarım arasına yerleşecek şekilde muntazam ölçüde,
farkında bunun.
oturtuyor başını avuç içlerime.
gözlerim yarı aralık, akşam esintisi vuruyor pencereden.
kokun,
kanepedeki yastıklardan birine sinmiş.
burnumda,
bir nefesle hissediyor gibiyim.
“bana kokular çok şey anımsatır” diye geçiriyorum içinden.
karnıyarık kokusu geliyor fırından, tazecik.
bir de soğuk bir limonata yaparım diye düşünüyorum.
aklımda onca sorunun içinden uzaklaşıp,
ne yiyeceğini düşünmek bazen hayat.
ve bunu fark etmek,
plansız.
tasarı-sız.
belki de bu kadar basit.
