Nerelisin?/Marsel

Rüzgârdan savrulan yaprağı izledi. Nereliyim ben diye kendi kendine sordu. Başını yukarıya doğru kaldırdı nerelisin sen diye tekrardan sordu. Günlerdir tek düşündüğü nereli olduğuydu. Yemeden içmekten kesilmişti. İlk önce sınıfta öğretmeni sormuştu Mete nerelisin sen? Diye. O da buralıyım diye yanıtlamıştı. Bütün sınıf kahkaha atmış, Mete neden başına güldüklerini anlamamıştı. Yaptığı tek hareket sınıfı kollarının içine alarak buralıyım ben demek olmuştu. Öğretmen kaşlarını çatıp Mete’nin alay ettiğini düşündüğünden tahtanın kenarında ayakta bekletmişti. Cezası bittiğinde tekrardan sormuştu nerelisin sen? Diye. Buralıyım diye ikinci kere aynı cevabı vermişti. Öğretmen sinirlenmeye başlamıştı. Alay mı ediyorsun evladım sen benimle? Memleketin neresi? Memleketim yok ki benim demişti Mete. Zil çalmıştı da öğretmeninin sorusundan kurtulmuştu diyerek düşündü Mete. Okula başlayalı 3. Günüydü, evlerine taşınalı ise 16 gün. Bakkal da nerelisin diye sorduğunda buralıyım diye cevap vermişti. Bakkal, mahalleyi söylediğini sanıp olur mu aslan parçası ben tüm mahalleyi tanırım siz uzak yerden gelmişsiniz neredensin? Kimlerdensin? diye sormuştu. Mete kimselerden değildi. Yine buralardanım diye cevapladı. Bakkalcı Mete’ye kızıp onunla dalga geçtiğini düşündüğünden onu bakkaldan kovmuştu. Başka bir gün ise mahalleden çocuklar yanına gelip nereli olduğunu sormuştu. Çocuklara da aynı cevabı vermişti. Çocuklar ne öğretmen gibi sınıfta otoritesi bozulduğu için kızmışlar, ne de bakkal gibi ufak bir çocuğa maskara olduğu için onu yanlarından uzaklaştırmışlardı. Çocuklar ona en fenasını yapmıştı önce alay edip sonra unutmuşlardı. Mete’nin nereli olabileceği üzerinde durmamışlardı. Ama bu soru Mete’nin içini kemiriyordu. Tekrardan kendine sordu ben nereliyim? Kendi de bu sorunun cevabını bilmiyordu ki düşündü düşündü durdu. Nereden geldiğinin bir önemi yoktu nereli olduğunun bir önemi vardı. Ve bu sorunun cevabına sahip değildi. Mete nereli olduğunu bilmiyordu ki. Baban nereliyse sen oralısındır lafını çok küçükken duymuş, aklına mıh gibi kazınmıştı da babasını hiç tanımamıştı.