bizi iz’e bağlayan görünmez ipler
anneyi çocuğa, tohumu suya
ve seni bana düğüm,
seni beni kukla eden
o ipler..
sonsuz mutlulukla
mutsuzluğa mahkûm bir gece
geceler..
ve ağlayan sesler…
iz’e inat ağlar her doğan
ve her doğuran
ağlar örer ipleriyle
birken biz oluruz.
neyin içi boşsa böylece
üfler doldururuz.
geleceği yoğuran bir gece
geceler..
ve doğurgan sesler…
bu seslere soyunan soyum
büyüyen, küçülen ve kaybolan
artık bir çınar ağacıdır.
dallandıkça budaklanan boyum
yükselişin basamağıdır.
ve yediden aldım haberi,
yeniden…
o ses…
tak! tak!
gönül ay’nasının güneşi yansıttığı yerdeyim!
