Sahrayıcedit İki Gözüm / Galip Uçar

Tam ucundaki gökdelenin gölgesinde yaşarken başladık
Sahrayıcedit
İki gözüm
Ben senin sokaklarındaki ağaçların dallarından
Topladığım meyvelerin tadıyla seni bilirim
Çamlıca rûzgarıyla Kayışdağı rûzgarının birbirine karıştı yerlerini
Belime kadar kar yağdığında
Geceyi aydınlatan fosforlu beyaz renklerini
Otoban kenarlarındaki parklardan
Uzak göz ufuklarının yavaş yavaş
Manzaramızı engellediğini de
Trafikli akşamüstü saatlerinde
Arabaların stop farlarının kırmızı hallerini
Atîde ne olacağını bilmem de
Koskoca arsanın içinden topladığım
Sarılı morlu çiçekleri
Sadece ismiyle var olmadığını
Mümin deresinin
Yıkılan evlerin altında oluşan göletlerde
Mıcır gıcırtılarını
Bira kokan köşe parklarına müteakip
Yarım yamalak adımlı caddelerindeki
Beklenilen trafik ışıklarını
Ve bir seher vaktinde
Bavulun tekerleğinin sesinde
Terk ettiğimi bilirim
Birincide değil
İkincide değil
Üçüncüde değil
Kaçıncıda bilmem
Geldiğimde ise
O tek gökdelenin
Küçürek bir öykü gibi kaldığı
Koca koca binaların
Çamlıca ve Kayışdağı rûzgarlarına kurdukları barajı
Yaşlanmış insanların
Ağır adımlarla pazara gidişlerini
Orta halli orta yaşlı binaların
Genç kaslı ve uzun binalara dönüşlerini
Sahrayıcedit
İki gözüm
Şimdi bilmem
O sokaklarındaki ağaçlarda hâlâ
Var mı
Erik
Dut
Kiraz
Üzüm
Görmedim geçip giderken
Bakmadım da açıkçası
Ola ki bulamam diye
Tadı damağımda
Şekli dimağımda kalsın diye
Sahrayıcedit
İki gözüm
Ev oldun
Semt oldun
Yurt oldun
Çeyrek asır
Estetiklerin konjenktürel belki
Belki sadece rant uğruna
Ama ne zaman tekrar gelsem
O sonbahar günü gibi
Al yine beni koynuna
İlla buluruz yaşayacak bir şeyler
Belki daha yorgun yılgın adım
Lakin illa hevesli
İki gözünden de
İki caddenden de öperim
Belki bir gün
Yüküm olup kalbime
Yine bir uzak diyara giderim
Sahrayıcedit
İki gözüm
Her nerede olursam olayım
Ben yine
Sen gibiyim