Çok şey öğrendim geçen üç yıl boyunca’ diyor ya Didem Madak, ah anlatsam sayfalara sığmaz hem de. Mesela yüreğimde büyüttüğüm insan yaramın üzerinde tepinirken kendini öldürdü içimde. Elimi uzattıklarım en büyük hayal kırıklığı oldu bende. Ama geçiyor, geçmeyen hiçbir şey yok çünkü bu hayatta. ‘Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şeyler var’ diyen Ümit Yaşar’ın dizeleri göz kırpıyor bir anda. İnsanın kırgınlığı, kızgınlığı hatta nefreti bile verdiği değerdendi aslında. Sitem sevgiden doğardı ya! Bütün bu yük olan duyguları aşmanın tek yolu değeri sıfırlamakmış kalpte. Nasıl bir hafiflik nasıl bir rahatlık yerleşiyor insanın içine. Hiç olmamışlar gibi, zaten hiç yokmuşlar aslında! Ve Nazım’ın dizeleri sesleniyor oradan ‘şimdi artık sen de herkes gibisin’ diye. İşte bu! İnsanın incinmişliği yaşadıklarına verdiği değer kadardı.
Murathan Mungan’ın ‘içimi sızlatacak kimse kalmadı içimde’ dediği yerdeyim şimdi.
İnsan bilmeli; bu yolculuk kendine ait ve herkes yalnızdır yürüdüğü yolda, eşlik edenler olacak, eşlik ettiklerin olacak ama tek başına tamamlayacaksın sonunda. Velhasıl ‘giden gitsin sen şarkılar söyle içinden boş ver.’
