Hiçbir şey değildi ve ne yazık ki bunun farkında değildi. Özel ve önemli olduğunu düşünüyordu. Düşünmesinde bir sorun yoktu, lakin buna inanması başlı başına büyük bir sorundu. Bunun da farkında değildi. Yeni düzenin ona ve birçoklarına getirdiği şansın yardımıyla, hiç hak etmediği yerlere ulaştı. Kibrin, hep yükseklerde olduğu söylenir. En yükseğe ulaşınca, bütün etini kibirle kapladı. “Yukarıdan bakmak ne keyifli insanlara” diye geçirdi içinden. Tadına varıyordu gücün, kudretin. Alışmıştı ona ait olmayanlarla ömür geçirmeye. O yüzden sorun yoktu. Gücün nereden geldiği değil, onda olması önemliydi. Çok dostu vardı. Aslında onların hiçbirisi dost değildi. Size bir şey söyleyeyim mi? Onların dost değil, bildiğin kelli felli yalaka olduklarının da farkında değildi. Öyle ya da böyle yanındalar ya, gerisi mühim değildi. Körler sağırlar birbirlerini bir güzel ağırladılar. Herkes yetenekliydi, herkes özel. Herkes güzeldi, herkes her şeyi sonuna kadar hak ediyordu. Kendi gücü ve yüreğiyle bir şeyleri başaramayanların ortak kaderini yaşayacaktı. Önünde sonunda bu olacaktı. Üzgünüm ama bunu demek zorundayım. Bunun da farkında değildi. Sonu şöyle olacaktı. Hiç yaşamadı, bu yüzden de henüz ölmedi…
