İmrenmeyin
Yaldızlıdır yalnızlığım
Ne sandınız!
Sızlanmak acizlere yaraşır.
Neler yaratır Yaradan
Hikmetinden sual olunmaz
Kul ağlanmaz!
Kula, kulluk yakışır
Orta Çağ’da kitabeler yazıldı okunmasa da
Yeni Çağ’da tümüyle aydınlandı yerküre
İnanmam, safsatadır söylenenler
Olur muymuş öyle şey
Yakın Çağ’da hiç insan mı yakılır?
Ne yana bilmem ama eğimlidir şiirler
Şairler sıklıkla meyillidir acıya
Ve dünyayı bir uzaylı kurtarabilir ancak
Yol verin kök salmaktan bunalabilir herkes
Belli ki gitmek istiyor adamcağız
Acıyın, insaf edin hancıya
Akıl durunca
Din bir ırmak misali akar ince ince
İnsanlar değil miydi vaktiyle putları da kıranlar?
Demek ki sabredince oluyormuş
Zamanla doğru yolu buluyormuş düşünce
Düşününce haksızlığı gücüme gidiyor yaşamak
Tutsaklığıysa düşünmek bile istemiyorum
Yaşlanmak istiyor delirircesine hücrelerim
Ne güzel oluyor yaşıyorken ölüme susamak
Ne zaman ümidimi kaybetsem
Kucaklıyor içimi yüzü ışıldayan güneş
Işığını görür görmez
Umut dostça doğuveriyor dağların ardından
Ufacık bir kuşku yok içimde
İnanıyorum, bir gün yarım tur dönecek devran
Kafesinden salınacak aslanlar
Balıklar yırtacaklar yine denizi
Balıklar; irili ufaklı allı pullu
İnanmak istiyorum yoksa yaşayamam
Er ya da geç göreceğiz hepimiz
Mazlumlar bir gün kurtulacaklar ağdan.
