Gün yeni doğuyordu
Pembelikler sızıyordu
Gri bulutlar arasından
Durak camları olanca kırağı
Çimler ölümü beklercesine donuk
Bir Kadıköy vapuru kalktı o an
Burnu doğuya dönük
Martıdan daha beyaz
Martı kadar sessiz
Bir Kadıköy vapuru gitti ağır
Sis çökmüşken uzak tepelere
Bir havuz ortasında
Yükselip alçalan suyun ritmiyle
Güneşin Çamlıca’dan doğma hızında
İlerledi ve gözden kayboldu
Galata Kulesi civarında