Bir zamanlar küçük bir köyde, bir çocuğun her gün aynı saatte, köyün dışında bulunan ormanın kenarındaki büyük ağacın altına gelip oturduğu söylenirdi. Çocuk, ormanın derinliklerine bakarak saatlerce bir şeyler düşünürdü, ama kimse ne düşündüğünü bilmezdi. O ağacın gölgesinde zamanın durduğunu hissederdi, sanki dünya onun etrafında dönmüyordu.
Bir gün, köyün en yaşlı kadını çocuğu yanına çağırıp:
“Ne arıyorsun o ağacın altında?” diye sordu. Çocuk, gözlerini kadına dikip:
“Bilmiyorum. Ama burada her şey anlamlı oluyor,” dedi.
Kadın biraz düşündü ve sonra gülümsedi.
“O ağaç, zamanın sakladığı sırları barındırır. Ama bazen en önemli şeyler sadece bakmakla değil, gerçekten görmekle anlaşılır.”
Çocuk, kadının sözlerini içselleştirerek bir süre daha ağacın altında durdu. O günden sonra her gün oraya gelip, ormanın sessizliğinde kendisini bulmaya çalıştı. Artık her gelişinde, sadece ağacı değil, içinde yankı bulan kendi sessizliğini de görüyordu.
Bir sabah, çocuk oraya vardığında ağacın altındaki boşluğu fark etti. Ağacın köklerinde büyük bir taş vardı, yıllardır kimse fark etmemişti. Taşı kaldırıp altındaki toprakla birlikte, ormanın derinliklerine dair yeni bir keşif yaptı.
Ve o gün, çocuğun kalbinde bir şey değişti: Her şeyin anlamı, zamanla değil, içsel bir keşif yoluyla bulunuyordu.
