Yazar: Sibel Kurtulan

Ne kadar çok ayak sesi var kulakları tırmalayan, o yetmezmiş gibi köpeklerin ulumaları… Ne zaman kesilecek bu ağustos böceklerinin çığlıkları. Hava bu kadar soğuk mu gerçekten? Üşüyorum şimdi, eskiden de sevmezdim soğuk havayı, büzülmek istedim bir çocuk gibi, büzülüp ısınmak eskiden olduğu gibi ninemin koynunda. Olmuyor, yapamıyorum, sahi ninem nerede şimdi, seslensem duyar mı beni? […]

Bitmiş kadehimde dudağımın izi Sigaradan sararmış parmaklarım Ah, geride kalan günler Arkasından el sallayan çocuk hüzünlü Kucak açmış ak saçlarım deli hevesinde Bir araf ki sorma gitsin Matemin sonrasındaki kabulleniş gibi yenikliğim Diriliyorum artık, mayalandım Kopuk birbirinden yıllarım Yeniden doğuyorum bu gece Geceyi yırtan sancılarımla

Dışarıdaki hava belki de herkesi üşütüyor şu an, benimse içimde kor bir sıcaklık var… Anlamsız bir şekilde tüm kemiklerim ağrıyor. Burun deliklerimden çıkan nefesimdeki sıcaklık yakıyor mu ne değdiği yeri, acıyor anne acıyor, dizinde yatır uyut beni, ninniler söyle ya da masal anlat, bilmiyorum yap bir şeyler işte, anne olan sensin, nefesin bile ilaçken, sesin […]

Çıkmaz sokaklarda oyunlar oynamayı severdim, annem orada trafik olmaz diye benim güvende olduğumu düşünürdü, ziyan etmedim annemin fikrini, ziyan ettim de kendimi, etmedim annemi, o güvende… Çelik çomakları, dokuztaşları bir kenara koyup da, gençliğimi ziyanlara koşturduğum yaşlarımda bilmediğim çıkmaz sokaklar olmadı hiç, bildim de girmedim o çıkmazlara. Kovalamaca oynama yaşım hiç geçmedi benim, mahalledeki arkadaşlarım […]