Sırra kadem bastım, gönül haneme vuslatla Zamanın ipliğinde düğüm oldum, çözülmemek için. Sesi geldi uzaklardan, bir suskunluk yankısıydı "Gel!" dedi...

sırra bezeliydim, sır oldum divana dara durdum, ezelden ebede ses oldum hemhal eyledim varlığıma rükuya duran alemle içime meyleydim ilahi...

Bir şiir yazıyorum şimdi, gözlerinin denizinde kaybolan bir gemi gibi, sesinin sıcaklığında eriyen bir kar tanesi gibi, ellerinin göğsümde bıraktığı...

İçimizdeki çocuk bizi öldürüyor… Yaşadığı şeylerin tekrar yaşamasından korktuğu ve bunun olası getirilerinden kendisini korumak için… Hepimiz çocuktuk… Hepimizin kendisine...

ÇocuktumBüyümem gerektiVe benÇok hızlı büyüdüm Büyürken her şeyi gördümSadece kendimi göremedimBelki de görmemem en iyisi olduÇünküSevilmem gerektiğini ve düşünecektimDeğerli olduğumu...