1984 yılında dev bir bebek olarak, 5 kg, bu hayata gözlerimi açtım. O dönem sosyal medya olsaydı bu nadir görülen irilik sayesinde 15 dakikalığına ünlü olabilirdim. Evet başıma bu gelebilirdi. Bebek olduğum için farkında olmayacaktım ama en azından büyüyünce hava atmak için bu durumu kullanabilirdim. Deve kuşu gibi doğduğum için haberlere çıkmışım, gündem olmuşum! Gerçi ailemle röportaj yapılacağı için en çok onlar yaşardı bu şöhreti. Annem “Hem de normal doğumla doğurdum.” derdi. Şöhret onları değiştirir miydi bilmiyorum. Bu irilik sağ olsun peşimi bırakmadı ve hayatım boyunca benimleydi. Özellikle çocukluk çağımda diğerlerinden farklı olmanın bedelini yalnızlıkla ödemiştim. Olsun ben kendimle mutluydum. Kendi kendine kalan birçok çocuk gibi ben de kendimi sevdiğim şeye verdim. Bu şey yazmaktı. Hayaller kurarak, kendimce öyküler yazarak, günlük tutarak kendi dünyamı renklendirmeye çalışmıştım. Hayatımın en yaratıcı dönemiymiş aslında sonradan anladım. John Lennon abimizin söylediği söylenen “Hayat siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir.” sözünü ben yıllarca sahiplenmişim. Özel kurumlarda koştur koştur tarih öğretmenliği yaparken yetişkinliğin getirdiği sorumluluklar da üzerine binince hayat beni koparıp atmış o güzelim çocukluktan. Şimdilerde çocukluğun o masumiyetine ve hayallerine dönüş yolundayım. Ne de olsa insan, en sonunda başladığı yere dönüyormuş. Ulaşabilmek dileğiyle. Bunun için de canım John Lennon’ın yukarıda yazdığım sözünü artık serbest bırakıyorum. Ben artık Lennon’ın güzel şarkısı “Hayal et!” bölümüne geçiyorum.