Sessiz Kalabalıkta Yankılar

Kalabalığın içinde sessiz duruyorum.
Yalnızlık uğuldayarak geçiyor kulaklarımda.
Acım gözyaşsız,
gömülmemiş hayaletler gibi gündüzde.

Geceye kulak vermesini diliyorum,
ama yıldızlar yüzlerini çeviriyor.
Çığlıklarım havayı deliyor;
dünya ise yalnız fısıltıları duyuyor.

Duvarlara fısıldıyorum.
Sessizlik gölgemi şekillendiriyor.
Hayat nedir ki sessiz bir ateşten başka?
Hiç kimse sıcaklığını hissetmiyor.

Bu ağırlığa alışıyorum,
kendi yankımın acısına alışıyorum.
Sana çeyrek saat dinlemen yetiyor;
seni hayatım boyunca seviyorum.

Konuşmak için savaştığım gecelerde
senin sandalyelerin boş oluyor.
Sesim bir nehir,
gözlerin taş.

Hiç kimsenin anlamadığını bilerek nefes alıyorum.
Cehennem değil midir bu?
Yine de yükseliyorum,
yine de taşıyorum duyulmayan şarkımı.