Bir gün,
bir cümle düşecek ellerine.
Ne zaman olur bilmem,
belki sen yaşlandığında,
belki de daha çocukken.
O cümlede
benim sesim olmayacak artık.
Sadece yankısı kalacak.
Biz yaşarken,
bazı sözleri söylemedik.
Kimi zaman korkudan,
kimi zaman yer bulamamaktan.
İnan,
susmak da bazen
bir dil olur.
Bu yüzden ne bıraktıysak ardımızda,
bir vasiyet değil,
bir gölge, bir iz,
bir kırık aynadır belki.
İçine bakınca
kendi yüzünü göreceksin,
bizim değil.
Çünkü bu toprak,
her defasında
yeni bir kuşağı çağırır kendine:
anlasın, taşısın,
hatırlasın diye değil,
yeniden sorsun diye.
Biz,
her şeyi tamamlayamadık.
Yolun sonuna varamadık.
Sana yarım bir söz,
eksik bir umut bıraktık.
Unutma:
her kuşak,
bir öncekinden kalan
bir harfin yerini düzeltir.
Sen belki sadece
bir nokta koyarsın
ama o nokta
bir çığlığa dönüşür gün gelir.
