Acı özneldir.
Kimi gözyaşı akıtır kimi kan,
Kimi susturur senelerce bir pencereden baktırır,
Kimi bir toplumun halaylarında bile yer bulacak
Ağıtlar yaktırır.
“Her derde deva” denen şey var mıdır?
Çoğu iç çöküşlerinin ilacı yeni yollara çıkaracak küçük bir heves..
Bazısının ölümle birlikte artık duyamayacağını bildiğin bir ses..
Bazısının ilacı ise belki sadece bir çift güzel sözdür.
Öldürmeyen acı ya güçsüzleştiriyorsa,
Ya gün gün eritip bitiriyorsa bizi?
Yine de sahiplenir miyiz sırf dolduruyor diye içimizi…
Ya o tüm her şeyin sustuğu
Tan yeri karanlığı bizim bir yanımızsa,
Güneş bile doğduğu halde aydınlatamıyorsa,
Kalkıp kendini aydınlatacak bir mum yakmalı insan.
İnadına!
