ay ışığı saatleri uçuşan saçlarımıza gebe
bakire sandığımız gümüş tekerleğin leydisi
aslında bilmem kaçıncı kez kendini doğuruyor
nefret sularına akıtıp da kanını sancılar içinde.
getir ellerini küçük kız, korkma avuçlarımdan
ki gösterebileyim sana uzayan uzuvlarımı
kutsal kaseye damarlarımdan oluk oluk akarken
hafızaya döneceğim, ay’a döneceğim…
biriktireceğim senin de içinde böyle böyle
içgüdü bataklığına saplanmış ısrarcılığımla
utanmaksızın solgun, yaşlanmış tüm arzularımı.
şuracıkta fotoğrafımı çekiyorlar
manzarayı da alın, en çok içimdekini diyorum
biliyorum özlemini çektiklerimizdir orada saklanan
ama gözler kolayı görmeye alıştırdığın
karanlıkta kendini seçemiyor.
bastırdıkça daraltılmış benliğim
akıyor yeniden nefret sularına
ve bir isyan tam o an:
“anne bırak da gireyim nehirlere
ölümsüzlüğü kana kana içeyim
tutarsan topuğumdan eğer
yüzmeyi nasıl öğreneyim?”
-başkaldıran isyanını düşünmekte özgürsün, saklanma.-
hare etkisinden medet uman ve ona
bel bağlayan on binlerce savaşçı organizma
biz ağlarken melekler ne yapar ve nedendir
nedeni neden’e bağlanışı tüm güzelliklerin?
enokyan dahi soyuta sığınıyor sorularından
kayganlığında soluklanırken nemli yeminler
ve dipçik derinliğince okyanusa karışmanın
tadına varırken akşamdan kalma serinlik
içime alırken tüm balıkları yem olmadan
çarpıştırırken kıyılarda çakıl taşlarını
suyun yoluna takılıp da yosuna vurulur muyum?
…
işte böylece
balıkların sessiz şahitliğinde
ayla tüm hikâyesini anlattı, bilmediği bir alfabeyle
geriye çekilirken sarmaş dolaş tanıdık sular
geriye çekilirken sonralara kalıp da
sonraya yol olan tüm sorular
ay, aydınlık hüznünü denize döktü, dinledi.
bir arayışın daha
ayrılık vaktiydi.
vedalaştılar.
