Gecelerde Ağlarmış / Nur Lavinia

Herşeyi ters yapmaya başladım artık
Tonlarca dertle nasıl yaşanırki başka
Belki sadece akıllı olmak yetmez
Biraz delirmekte lazım
Nasılım diye soruyorlar bazen
Ölüyorum demiyorum iyiyim diyip geçiyorum
Sustuğun zamanlarda pek az değil
Denizin en derinlerinde yüzerken
Bir avuç suda boğuluyorum
Dümdüz yollarda ayağım kayıyor düşüyorum
Çokta değiştim bu ara
Karanlıktan korkardımya eskiden
Şimdi hiç bir odamda ışık yok
Eve girmek istemezdim türlü türlü bahane sıralardım
İnan en son ne zaman dışarı çıktım hatırlamıyorum
Dayanmasam keşke atıversem kendi gecenin bir yarısı
Alelade bir çatıdan aşağı
Ne merak edenim olur nede gözyaşı dökenim
Nasılsa deliydi der unuturlar
Bir tutunduğum duvarlar duyar kırılan kalbimi
Bir de üzerine düştüğüm kaldırım taşları kucaklar bedeni mi
Hem ilk hem son kez
Sessiz diye kızardım geceye
Zifiri karanlığında yitirdiğim her bir umudun ardından
Niye sustuğunu sorarken duydum hıçkırığını
Anladım
Meğer geceler de ağlarmış