Yetişir hafif bir hüznün mağrur esintisi
Koyuverdi beni kainatın mahremine.
Kovulmuş ,terk edilmiş kalabalıklar içinde
Kendimi bulabilecek hiç şansım kalmadı
Yüreğime işleyebileceğim tek bir çehre kalmadı.
Şu bozgun kentler taşıdı beni en sıcak iklimlerine ,
Güneşin sıcağında kavrulacak tek damla yağmurum kalmadı.
Kalmadı cümle aleme kurulmuş isyan !
Bitti kelam, tükendi asrın matemi.
Yüzyıllar geçti yine de kendini dert sayan bir insan kalmadı.
Başıboş bi muamma rüzgarına kapıldığını farkeden kalmadı.
Toplandı kalabalıklar
Düş vurgununun rüzgarına
Dağsız olduğunu anlayan zerre duygulu kalmadı.
Ve aşkı anlatabilen tek bir maşuku kalmadı insanların !
Şu koca alemin kalabalık yalnızlığında.