Yalnızlıktan korkan yalnızlığın kızı…
Köklerini kaybetmiş ağaçlardır arkadaşları.
Yıldızlardan bekler işaret.
Yatağıdır yalnızlık, dağınık bırakır her sabah.
Yürür durur, başka örümceklerin ağında,
Kendini bilmediğinden.
Kendini nasıl bilir? Yıldızlar öğretir mi?
Bıkmıştır cızlamaktan.
Kökleri nerededir, çağırsa gelir mi?
Neden ispatlar kendini kendine?
Sadece kendi var, bunu bilince…
Nasıl koşar kanarken?
Kırığı çoktur dostlar, kırığı çok,
Ey mayın tarlasından korkanlar!
Mayının kendisidir o, patlak çatlak,
Korkmuştur. Anlaşılır mı? Aidiyetsiz…
Özgür olur mu, özgür? Nasıl?
[Resim: İstanbul, Kan Ağlayan Şehir, Tuval üzerine Yağlı Boya, 50 x 35 cm, 2014]
