Kedim Kömür daha çok hak ediyor şiirlerimi,
O yeşil gözleri bir ağacın yaprakları gibi.
Bir bebek kadar yaramaz, oyuncu,
En azından sevgime sevgi veriyor,
Kimilerinin nazarına! Sevgi alıp gitmiyor.
Tüyleri kapkaranlık, gece gibi.
Duruşu bir asker misali asil,
En azından haddini bilir!
Gel deyince gelir, git deyince gider.
Ben kızlardan bunu istemedim,
Sadece sevgime biraz sevgi,
Duygularıma biraz duygu,
Düşüncelerime çok az düşünce olsalar,
Ben onların gülüşlerine dünyayı sığdırırdım.
Hep o güzel, masum gülüşler mahvetti beni.
Yoksa ben toy bir adam,
Ne anlardım sevmekten, sevilmekten.
Asude günler yerini fırtınalı gecelere bıraktı,
Ben o okyanusta gemisiyle çırpınan bir denizci.
Ne tayfası var bu geminin ne de dümeni,
Sevda denizinde bir ileri, bir geri.
Ah, ben de gönlüme söz geçirebilseydim,
Bende bilirdim çekip gitmeyi.
Olmuyor arkadaş, olmuyor!
Ne gönül sevdadan vazgeçiyor,
Ne yar güzelliğinden.
Ankara, Ankara, zalim Ankara,
Senin gecelerinde sarhoş oldum.
Senin güneşinle uyandım,
Ne yaptıysam yaranamadım.
Sen yaktın benim canımı, sen!
Göz yaşlarım deryalara bedel,
Sevgim sana yetmedi, zalim Ankara.
