Şiir

“Ol!” demişti Âdem’e, emir bildi; itaatkâr; Cevher olup saklandı bir kadının rahmine. Dokuz ay sebât etti kemâle ermek için Oldu,...

“Tut ki, Ali’nin Zülfikâr’ı sana kaldı yadigâr; Sende Ali’nin yüreği yoksa, Zülfikâr neye yarar?” Diye sormuş Mevlâna. Pak mı vicdanın...

Haddini aştı bir kardelen Yüzü buz içinde Tüm cüretiyle kaldırdı başını Kar buz tanımadı Kutsal bir isyan Usanmaz bir direnişle...

aşkın dermanı nefsinle yanmaktır erenlerden nefes almak yoluna mayın döşemektir ateşin sırrına erenler dumanın sırrına erendir taşıyamayacağım kadar ağır yüküm...

yıllardır kar yağıyor üstüme güz gülleri gülüyor dualarımda vaktidir güllerin konuşmasının günahlarımı gözyaşlarımla yıkamanın karanlık ürkütmüyor kimseyi fahişelerin çığlığı duyulmuyor...