İstanbul’un Dizlerinde Bir Şair / Yağmur Akyel

Bir köşe başında

Oturup tüm karmaşıklıklardan kaçıp

Senin kıyına

Dinleyemiyorsam sesini

Sesimi

Sen İstanbul’sun

Attığım çığlıklar

Geçip giden insanlar arasında

Sana yükselmiyorsa

İşte, biliyorum

Sen İstanbul’sun

Ah saçlarımın karacalığı

Bir gece gökyüzü

Doymaya ne hacet

Fakat yıldızların

Sislenmiş

Gözlerinin ardı

Seçemiyorum

Yıldızlaşmış

Ama

Göremiyorum gözlerini

Biliyorum

O vakit, sen İstanbul’sun

Gülüşlerini duymadım

Yazık

Alelacele gidişler

Bana bakma

Ben İstanbul’un muhaciriyim

Sense İstanbul’sun

Göremediğim gülüşlerin öyle söyler

Bir gece

Yine kaybolmuşum

Peşimde alacaklılar

Hüzünden

Bu ne yalnızlık

Babalığın nerede kalmış

İstanbul?

İstanbul’san

Sor beni

Ben sende kayıbım

Sev beni en mavi hallerinle

Bir asa ol

Kaldır beni arşıalaya

Ne gerek var böyle uzaktan

Dikilmiş tüm dünyaya gözlerin

Yansımasını arıyorum tanrılığının

En içtenlikle

Pek umutsuzlukla

Gözlerim akıllandı diyor

Ama bilmiyor

Kalbim hala dolanıyor

Senin sokaklarında, sessizce

Ah, sen İstanbul’sun

Gölgelerin ardında, sokakların kıvrımında

Bir şairim dizelerinde

Seni okuyan, seni soluklayan

Bir nefeste