yüzümü ısıran zamansız rüzgârla
sanılanın aksine koşabilmekken dileğim
gönlümün gördüğünü gözüm görmezken
düşecek korkusuyla tutarken ellerimi
hayatın ertelenmişlikleri
taşa değdim, tökezledim.
daha düşmedim.
alnımda ter damlacıklarıydı görünen
görünmeyen sanrılar bulutu
damladılar üstüme yağmur olup
kar olup üşüttüler ellerimi
kayarsın dediler, dinlemedim.
tuttum ipinden yarının
kaydım da sonra usulca,
düne düşmedim.
bir alev oldu başında hepimizin
bilinmez soru işaretleri
yine de ayaklarım hiç ısınmazdı
yüzüm kızarırken utançtan.
bir kuyu buldum anızında yangının
kazdım uykusuzluğumda,
sonunu görmedim.
çok geç oldu belki ama
dibe düşmedim.
bizler ne yarattık ne de yıktıksa
dört elementiz yalnızca düşlerimizden
şu dünyanın şah damarına yakın
örtülmez ten parçalarımızın
toprağından mayasıyız
vakitsiz satılığız kendi soluklarımızdan.
akarken oluk oluk doğacaklara
koşarken sonu başından belli yollarına
düşsek bile kendi çamurunda gerçeğin
kime kul olabildim ki etim belli kemiğim
sadece kovulan cennetinden
acemi bir cambaz idim.
dünya altımda duruyor,
daha düşmedim.
