Bazen birkaç cümleye sığmaktır yaşamak. Bazen de insanlardan kaçıp, şarkılara sığınmaktır. Şuan insandan kaçmış, boşluğa düşmüş, Şarkılara küsmüş, Çıkamadığım yokuştan pes etmiş durumdayım.
Oysaki ne ümitlerle başlamıştım sabaha, En güzel hayallerim vardı onunla kurulan.
Şuan aklımda tek bir soru: Acaba? Acabalar geçti keşkeleri, yolum açıldı. Dilim lal, gözlerim kör, kulaklarım sağır oldu, Dilsiz oldu bedenim.
Tek gerçek; yolum açıldı, gidecek gücüm bitti, O açılan yolda ben kapandım. Kendimi anlatmak istedim gerçeklerimle, beceremedim. Belki de şimdi gözümdeki o damla yaş, seni anlatır herkese.
Sonumu bu kadar ucuza bitiremem, Sen beni fark etmesen de, bulunmaz Hint kumaşıyım gerçekte. Belki bir zaman gelir, üstünden geçer, Ezerim seni fark etmem bile.
Dersin: Ey gönül! Kime söylersin? Kendin bile inanmazsın, ardına bakar ağlarsın. Dersin: Ey gönül! Kime söylersin? Bu sene bu dersi kime verirsin?
Ey gönül! Uslanmazsın, Mecnun değilsin, Leyla’n sana bakar, dönüp bakmazsın. Ey gönül! Sorarım, sorarım sana:
Bu sevda derdini kime yanarsın? Su yerine, benzin içer, içersin de kendini niye yakarsın? Mecnun değilsin ki gönlüm, bu sevda derdini kime yanasın?
Şair : Şükran Yağcı
