Hayatın akışının devam etmesi mi?
Büyüdükçe fiziksel özelliklerimizin değişmesi gibi isteklerimiz de değişir. Çok küçükken bir ayı almak isterdim hep, ailemin durumu oyuncak almak için yeterli değildi. Şimdi bakıyorum da yüzlerce ayıcık alabilecek param var ancak artık o istek yok. Bazen her şey yaşında güzeldir diyenleri anlayamıyorum, imkan olmadığı sürece güzel bir yaşta olmanın ne anlamı var ki. Kitap oku, hobin olsun, bir yerleri gez kültür tanı diye akıl verenler var, söylesinler bana evini zor geçindiren biri ya da ailesi tarafından kısıtlanan biri nasıl bunları yapsın? Sunulmayan koşullar yüzünden yapamadıklarımızdan dolayı nasıl suçlu olabiliriz? Biletini alamadığım ülkeyi nasıl gezeyim? Satın alamadığı bir ayıcıkla oynayamayan küçüklüğüm gibi satın alamadığım bir tatilin keyfini nasıl çıkartayım? Evet evet hayat devam ediyor, kuşlar uçuyor, çiçekler açıyor ancak bunlar beni artık neden mutlu etsin? Hayat akıl verilecek kadar basit değil. Koşuşturuyoruz, yoruluyoruz, gerçekleşmeyen hayallerimizle ümitsizce hayatta kalmaya çalışıyoruz. Kitap okumak, resim çizmek mi? Söylesenize bunları yapma imkanlarımızın olmaması bizim suçumuz mu?
Ben şimdi ayıcık almak istemiyorum, ben çocukken ayıcığa sahip olmalıydım, ihtiyaç duyduğum anda karşıma çıkmayan aşkı umudumu kaybettiğim zaman değil ihtiyacım olduğunda istiyorum, görmek istediğim ülkeyi yaşlandığımda değil hala hevesim varken görmek istiyorum. Güzel şeyleri umudumu kestiğimde değil hâla umudum varken yaşamak istiyorum. Hayat bu kadar zor olmamalı, madem bu kadar zorsa neden bize hayal kurduruyor? Ben ayıcığım olmasını istemiyorum, ben ayıcığım olsun istiyordum.
