Ben olmayan beni bıraktım kapıda
Girdim içeri, söndürdüm ilk akşamdan tüm ışıkları.
Kaldım salt yalnızlığımla başbaşa.
Kendimle kalmak marifet değil
Tüm sesleri sustururum susturmasına,
biriktirmiş olduklarımı dinlemek kolay değil.
Elim alnıma gide gele çizgilerini ezberlemekte,
Yaşamdan ne kadar yol aldığımı hesaplatmak istercesine.
Vakit epey geçti
Benim ise epeyce daha vaktim var.
Peki sırada ne var ?
Dünden kalan yemekler yine yarına mı kaldı?
Tekrarını yaşamak isteseydik şu hayatı,
“en güzel an’lar” yine dünden bize kalmaz mıydı?
Dün,bugün..Bilmiyorum ki günlerden ne?
Solup giden her takvim yaprağı,
yitip giden bir günden çok daha mı fazlası?
