Dünyanın bütün gürültüsü, bütün yorgunluğu
bir tek adımda susar —
senin yürüdüğün koridorun tahtaları gibi,
eski ama bilinen bir ritimle.
Yalnızlık, kendi kendini kemiren bir boşluk değil artık;
çünkü seninle paylaşıldığında,
birlikte yalnızlık
tek başına yalnızlıktan iyidir.
Sabah kahvemi sensiz içtiğim o günler hatırlanmaz;
şimdi fincanımda senin gülüşünün yarısı var —
küçük bir kahve telvesi gibi, dibe çöken.
Seninle zamanın bütün saatleri eriyor:
Tanpınar’ın dediği gibi,
geçmiş, şimdi ve gelecek,
bir tek bakışında birleşiyor.
Hatırlıyor musun, yağmurlu bir akşam,
pencere kenarında mendilini çıkarıp bir damlayı sildiğin zamanı?
O anı şimdi her mevsime sığdırıyorum.
Sen ki, insanın içini inciten bütün yaraları
bir anlık tebessümünle sarıyorsun —
cebinin kenarında duran eski bilet kadar gerçek,
uzun zamandır yıpranmış bir paltonun kokusu kadar yakın.
Gece yarısı mutfakta yalnızca seninle konuştum,
çay fincanı buharında adını saydım.
Nazım’ın yüreği gibi,
ben de sana yanarak konuşuyorum:
Sana tek kötü bir şey olmaz!
Varsın dünya üzerime yürüsün,
gökyüzü devrilsin,
ben senin üstüne gölge düşürmem.
Ellerinle düzelttiğin saçlardaki o tesadüfi beyaz tel,
bana bir ömür harcı gibi kıymetli.
Ve Rilke’nin fısıldadığı o derin yalnızlıkta,
sen bana en büyük cevapsın.
Bir tek sen ol,
ve ben öğreneyim:
insan, kendi varlığını
ancak başka bir insanın gözlerinde tamamlar —
o gözlerde gördüğüm küçük evren: mutfaktaki sararmış reçete,
pencerede asılı unutulmuş bir çamaşır gibi mahcup ama gerçek.
Bir tek sen ol.
Birlikte yok olmayız.
Birlikte çoğalırız.
Ve ben, her sabah yeniden
seninle var olurum —
senin bıraktığın o ince örtü, sabah yatağımı ısıtırken,
ben de her seferinde yeniden ısınırım.
Bir tek sen ol.
