Bavul

Gençliğimi bir bavula sıkıştırdım,

Kırık bir aynanın kenarına iliştirdim umutlarımı.

Bir mektup, bir fotoğraf, bir solmuş mendil…

Hepsi orada, hepsi sessiz,

Ama hepsi sızlıyor içimde.

Yolculuklar geçti üstümden,

Her durakta biraz daha eksildim.

Bavul ağırlaştı, ben hafifledim,

Çünkü her hatıra bir parça aldı benden.

Bir tren camında gözyaşı gibi süzüldü yüzüm,

Hasret, bavulun fermuarına sıkıştı.

Açsam da dökülüyor her şey,

Çünkü bazı anılar sadece içten ağlar.

Bir sokak lambası altında durdum dün gece,

Bavul elimde, ama elim titriyor.

Gençliğim orada,

Ama ben artık ona sığmıyorum.

Bir gün açtım bavulu,

İçinden eski bir gökyüzü çıktı.

Rengi solmuş bir yaz,

Kokusu hâlâ annemin saçlarının kokusunda.

Bir sokak lambası gibi yanıyor içimde o günler,

Ne zaman gözlerimi kapasam,

Bavulun içinden bir çocuk sesi yükseliyor:

“Ben kayboldum, ara beni bul.”

Ama ben büyüdüm,

Ve büyümek, bazı anıları kaybetmek demekmiş.

Bavul hâlâ dolu,

Ama ben artık gençliğimin içine sığamıyorum.

Bir mendil var orada,

 Üzerinde gözyaşı kurumuş.

Kim ağladı, ne zaman ağladı bilmiyorum,

Ama her dokunduğumda içim sızlıyor.

Mehmet Aluç