Yıllardır bana edebiyatın ne olduğunu soruyorlar. Edebiyat, bir güneşe bakmaktır; göz kamaştırır ama onsuz yaşam da imkânsızdır. Varlığı bir hayat, yokluğu ise buzullardaki sonsuz boşluk hissidir. Çünkü yaşam zaten hislerden ibaret değil midir?
Bazen bir resme bakmaktır edebiyat. Çocukken amcam köye gelmişti, elinde bir fotoğraf makinesiyle. O zamana kadar okula gelip fotoğraf çeken amca dışında çok görmemiştik fotoğraf makinesini. Amcam bizim fotoğrafımızı çekerken, karda kışta dışarı çıkmıştık. O zamanın karı şimdiki gibi yerde toz gibi görünmüyordu, küçücük boyumun yarısından fazlaydı. Bizi kartopu oynarken çekmiş. Tam topu atacakken, havadaki elimi yakalamış fotoğraf karesinde. Ama en güzeli de evin eski merdivenlerine dizildiğimiz kareydi: Abim, iki ablam ve ben. En üste ben çıkmıştım; üzerimde okulun verdiği, boyumu tamamen örten mavi montumla. Şimdi bunları yazarken o günkü karın soğuğunu hissedebilişim… İşte edebiyat tam olarak bu.
Bir kitap okumuştum ilkokula giderken köyümüzün okulunda . Öğretmenimiz bizimle kitap okumayı çok severdi, biz de onunla kitap okumaya bayılırdık. Ormanla ilgiliydi; bilge bir baykuş, yuvaları orman olan hayvanlar ve ağaçları kesen köylüler vardı. Edebiyat öyle güçlü bir şey ki, ben o küçücük bedenimle ağaçları kesen köylülere karşı direniş halindeydim. Biliyor musun, bugün bile ismini hatırlamadığım o kitabı okurken hissettiğim kalp çarpıntısını hissediyorum. İşte bir hayale tutunmak, onun içinde var olmak… Edebiyat benim için budur.
Bugün bir öğretmenim ve en büyük hevesimdir şiirler, öyküler, romanlar. Yaşayamadığım hayattır, koklayamadığım çiçek, gidemediğim okyanus. Elimde filizlenen bir çocuğun kalbidir, ekebildiğim kadar ekmek isterim dünyanın bütün kitaplarını onların kalbine. Ki okusunlar ve var olsunlar. Varlıkları onların en büyük hayali olsun. Bir gün yaşarım umuduyla okusunlar bütün kitapları, bir gün hissederim diye dinlesinler bütün şiirleri ve kaybolsunlar sonsuz edebiyat hülyasında…
