Yokluğun çokluğuydu kaygılandıran belki de,
Kolaydı çünkü geçivermek, aydınlıktan karanlığa.
Işık tutmalıydım durmaksızın iç sesime,
En ufak kayboluşunda, sığınırken korkularıma.
Bundandı arzularımdan kaçışlarım belki de,
Her kıvılcım sönüyordu dudaklarımda kolayca.
Maymun iştahlı çocuk misali bedenimde
En siyah ve en beyaz, uyumsuzca yan yana.
Midemdeki keskin sancılar dinerdi belki de,
Direnmekten vazgeçip kabullendiğim anda.
Yenik düşer ciğerim nefesime, nefsime
Kontrolü kaybedip sürüklenirsem boşluğa.
Geçmişi bırakıp yönelebilsem geleceğe belki de,
Umarsızca, aldırmadan kulaklarımın uğultusuna.
Nefes almalıyım tüm ‘ama’lara rağmen yine de,
‘Keşke’leri kaldırmalıyım yeniden o tozlu raflara.
