Kalbin Suskunluğu, Başka Bir Kalbin Şiiri Olabilirdi

Adımlarım, geçmişin izlerine basıyordu. Her taş, her toprak tanesi, bir hatıra gibi parlıyordu gözümde. Önümde uzanan yol, sessizdi ama içinde kelamın coşkusunu saklıyordu. Birden hafif bir meltem dokundu tenime, aşkın ta kendisi gibi… Geçmişten kalma bir fısıltı taşıyordu; belki bir “merhaba”, belki bir “hoşça kal” kadar narin. Duygularım, içimde bir pınar olmuştu, akıyordu usul usul. Senin adını anmadan akmak zordu; ama yine de çağlıyordu, çünkü bir kalbin suskunluğu, başka bir kalbin şiiri olabiliyordu.

Adımlarımda sen vardın. Her köşe, her gölge seni çağrıştırıyordu. Bu yollar seninle konuştuğum zamanların tanığıydı; şimdi sessizdi, ama içinde biriken özlem, yankılanıyordu. Sen uzaktaydın. Belki başka bir şehirde, belki başka bir hayatta… Ama yokluğun en derin varlık gibi içime sinmişti. Sabah rüzgârı saçlarının kokusunu taşır gibi yaklaştığında, gözlerim kapalı seni izlerdim. Gökyüzüne baktığımda, aynı ayı görüyor musun diye sorardım içimden. O ay, gecelerimin yoldaşıydı; gözlerin gibi bazen dolunay, bazen yeniay… Ama hep uzak, hep dokunulmaz.

Bir posta kutusunun önünden geçerken durdum, sanki her mektup senin sesini taşıyacakmış gibi… Belki bir satır “özledim”, belki sadece suskun bir “ben buradayım” fısıltısı. İçimdeki pınar coşmuştu, hasretle besleniyordu. Ne kadar uzaktaysan, o kadar yakınımdaydın; çünkü bazen bir kalp, diğerinin yokluğuyla daha çok yaşar. Ve sonra… Adımlarım beni o eski bankın önüne getirdi. Seninle saatlerce oturduğumuz, susarak anlaştığımız o yer. Şimdi boştu. Ama o boşluk, seni en güzel şekilde anlatıyordu. Her adım bir savunmaydı gözyaşlarına… içimde yankılanan tek cümle “dayan.” Ama kelimeler bile titriyordu artık. Sanki gözbebeklerim sızılı bir şiir taşıyordu.

Senin adını duyduğumda içim daralıyor, fakat unutmaktan daha çok korkuyorum. Çünkü seni unutmak, pınarı kurutmak olurdu; oysa o pınar bende yaşamı temsil ediyor. Kendimi güçlü göstermek için sustum belki, ama her susuş, kalbimdeki çığlığı büyüttü. Küçük düşmek mi?  Hayır. Bu, büyüyemeyen bir sevdanın içinde dimdik durmak demekti. Bir bankta oturup seni düşünürken, yanımdan geçen biri mendil uzattı. Hiçbir şey dememiştim ama demem gereken her şey gözlerimdeydi. Bazen yabancı bir el, en tanıdık dokunuş olur ya… İşte o anda anladım: kalbin küçüldüğü değil, büyüdüğü yerdesin.

Mehmet Aluç