– Kime ne yaptıysam yaranamadım..
Sevgimi verdim , ciğerimi yaktılar.
İnancımı verdim , toprağımı kuruttular.
Vaktimi verdim , hayallerimi çaldılar.
Soluklandığım nefes bile düşman sanki , böğrüme batıyor. Keskin ve acımasızca. Sancılarım meylettirmez bakî huzura ! Çıktıkça akar,dolar ve işler kanıma ,değer dört bir yanıma sarar,sarmalar. İndikçe en derinlerime ; kalbimin sızlamalarını duyarım. Yekinip elini tutmaya utandığım kalbimin sesi ,döner durur zihnimde. Utanıyorum , çekiliyorum kuytularıma. Haykırışlarımı duymuyor, yavaş yavaş kopuyordum hislerimden. Üzerime çöküyordu yangın, Lakîn bir gözlerim kaçamadı döküldü yaşlarım tenime. Ruhumun cayır cayır yanan ateşini sezimledim. Yaktı bedenimi , bağırıyordum. ” Nasıl unuttum benliği? ” Serzenişim başı boş dünyaya mıydı? Ahh ne aptallık olur ! Bilipte adımlarımı çekmek , beyhude bir zevkin parçalarından başkası olamazdı. Sustum ve izledim. Dinliyorum özgürlüğe varan masumiyeti. Dinliyorum, dinliyorum…
Zeliha Korkmaz
