Bir yerde okumuştum aşk vazgeçtiğinde başlar diye. Kaç gece ,kaç zaman daha beni böyle bırakacaksın? Vazgeçmekmiş. Yokluğunda bile yüreğim temiz ve sadıktı hatıramıza . Bu onurlu kalp seni sevmeyi bırakınca geleceksin öyle mi ? istemiyorken dönmeyi yeğlemek ahlaksızlıktan başka bir şey değil. Karanlık çöktüğünde , bedenim yanıyordu . Ben diri diri kavruldum, sen diye. Tuttukça ellerimde anılarımızı seni yok etmeye hazırdı her zerrem, her tanem. Oysa ben yaşattım bunca yıl. Bu zifiri akşamlarda sürekli bir ses duydum. Sen sandım, doğruldum . Ellerini gördüm beyaz ve bir melaikeyi andırırcasına. Uzandım tutmaya yeltendim lakin hayalin bile beni kaldıramayacak kadar kokuşmuştu. Usulca çöktüm ve gözyaşlarım kanıyordu. İnan sevilesi sen değilsin kimse, kimse . Silinmiş yazıların ardında bir cümle kalmıştı ; dönersen bu kalp katilinden başka bir şey olmayacak.



