Seni görmeseydim severim,
bir hayal gibi geçsen de aklımdan.
Üzüntü çöker gecelere, yokluğun
bir hüzün perdesi gibi sarar zamanı.
Sesini duymasam severim,
bir ezgiymiş gibi fısıldar içimde.
Şaşkınım bazen —
hiç yaşanmamış şeyleri nasıl bu kadar özlüyorum?
Kızgınlıkla karışık bir sitem taşırım,
öfkeme inat, sevgim susmaz.
Gönlüm kırgın değil belki,
ama boşluğu dolduran her nefes seni anımsatır.
Korkuyorum, evet —
bir daha hissedemezsem diye bu yangını.
Tüm kelimeler eksik,
sana varamamak bir dipsiz uçurum gibi.
Tiksinme değil bu,
sadece yokluğunda her şey eksik, tatsız, donuk.
Ne güzelliğe bakasım var,
ne güneşin doğuşuna anlam yükleyesim.
Ve yine de… sevinç dolu bir hayal belirir,
bir tebessüm düşer dudaklarıma usulca.
Varsın olma yanımda,
bir zamanlar varlığın bile yeter bana.
Güvenim tam,
sana değil belki de; bu hissin gerçekliğine.
Yürek dediğin bilir,
neye tutunur, neyi bekler sabırla.
Beklentim yok senden —
ama içimde bir umut:
belki bir gün,
bir ses, bir bakış,
ve her şey yeniden başlar…
