“Ol!” demişti Âdem’e, emir bildi; itaatkâr;
Cevher olup saklandı bir kadının rahmine.
Dokuz ay sebât etti kemâle ermek için
Oldu, geldi dünyaya daha çok olmak için.
Bir şaplakla başladı nefes alıp vermeye
Soludu bu dünyayı emanet o nefesle
Tükenecekti bir gün, vadeliydi hesabı
Kapanacaktı bir gün veresiye yaşamı.
Kimi bildi hesabın, usulünce yaşadı
Aldığı her nefesin vebalini düşündü.
Daha çok olmak için “ insan” gibi davrandı;
Kul hakkını yemedi, nefsini bilemedi,
Hor görmedi kimseyi, kula kulluk etmedi.
Hesabını bilmezler, tükettiler nefesi
Haydan gelen gitti Hû’ya, veresiye tükendi.
Nefesleri içine çalıntılar kattılar,
Hayatlar çar çur edip yeri zindan kıldılar.
Şeytan nefessiz kaldı gördüğü kötülükten
Zevkten dört köşe oldu kalfanın ettiğinden.
“Ol!” demişti oysa ki, nefesler bahşetmişti
Kıymetini bilmeyen yok olup gidecekti.
Kıymetini bilenler hoş bir sedâ kaldılar,
Defterler kapanırken melekler ağladılar.
ARZU BAŞLANTI
