Ne Kokusu Gitmiş Ne De Ait Oluş Hissi Kaybolmamış-1-

  Bir insan, yitirmeyi kafasına koymadan önce yitireceği şeyin ne olduğunu biraz düşünse, ne olurdu? Hayatına heyecan katacakken, bu heyecanı yitirmeye çalıştığının farkına varabilir mi acaba? “Acabalar” ve “ne olurdu” gibi şeylerle gülümsemelerin yerini doldururken, aslında gülümsemeleri yitirdiğimizi fark eden olur muyduk acaba? Buyurun seyredelim… Geçiş müziği ile.

  Eşiyle ayrı şirketlerin—yani birbirine rakip oldukları—bir dönem tanışmışlardı. Bu tanışma, sadece bir bakışla geçiştirilmişti; bakmak nedir, henüz öğrenememişlerdi. Ama aşk, bakmayı ve bakmanın ne olduğunu zamanla öğretiyor insana. Üstelik bu öyle alelade bir bakmak değil; her gün yolda yürürken “baktık” zannettiğimiz ama aslında önünden geçtiğimiz, fark edemediğimiz bir şeyi görmeyi öğretiyor. Bu bakış, direkt kaleye gol atar gibi… Okumakla ve hissetmekle yaşamakla ilgili bir durum… Zaten aşk da böyle bir kurum; bu nedenle bazen aniden yaptırır açık oturumlarını. İlk tanışma değil de öylesine bir fark etmenin kapısını çalmaya hazır oldukları o aylar öncesinde—yine karşılıklı çıkarların tavan yaptığı, televizyonda tartışmaların zirveye çıktığı bir gün—bu defa gerçekten bakışmışlardı. Aşk karşılaştırmıştı onları. Birkaç sıcak tebessüm, bir selamlaşma ve gülümsemeler sonrasında bu kalabalık ortamdan uzaklaşarak restoran yerine başka bir yere gitmeye karar verdiler.
Erkek karakterin adı Kemal, kadınınki ise Gülümser olsun.

Kemal:
— Benim bir dağ evim var. İstersen oraya gidelim. Hizmetçilerim her zaman hazır olmasa da marketten bir şeyler alırız, birlikte yemek yapar yeriz. Sevdiğin veya yapmamı istediğin bir yemek var mı?

Gülümser:
— Neden olmasın? Yemekte seçici değilim.

   Marketten meyve ve sebze alarak dağ evine vardılar. Genişçe bir salon… ama hiçbir köşe tam dolu değil. Tıpkı aşkla başlayıp eksik kalmış cümleler gibi: Bir koltuk yerleştirilmiş, yanına bir sehpa düşünülmüş ama tamamlanmamış. Sanki biri orada oturmuş da sonra ansızın kalkıp gitmiş…
Ve eşya bile hâlâ onun bekleyişinde susmuş gibi. Kestane rengi ahşap duvarlar, her çizikte bir hatıra saklı gibi: Bir bakış, bir kahkaha… Ya da sadece içini delip geçen bir suskunluk gizli… Kendi içini ısıtmayan ama dışa sıcak gelen bir soba var köşede; tıpkı insanın başkasına ışık olup da kendi karanlığında kaldığı anlar gibi. Yerde yıpranmış bir kilim var… Renkleri solmuş, ama üzerinde hâlâ birkaç iz: Belki bir dansın adımı, belki de diz çöküp yazılmış bir veda mektubunun gölgesi. Mutfakta fincanlar var; ama hiçbirinin eşi yok. Bazıları eksik, bazıları çatlak duruyor. Ve o çatlaklarda hâlâ susulmuş aşkların tınısı var. Yatak odası küçük… Ama duvarda asılı duran bir atkı gibi, zamanında bırakılan sıcak bir iz var hâlâ. Ne kokusu gitmiş, ne de ait oluş hissi kaybolmuş.

Bu dağ evi… Yitirdiğin ama unutmadığın aşklar gibi: Uzakta, yalnız, sessiz… Ama içinde hâlâ atan bir kalbin yansıması gibi. Kemal içeriye buyur ettikten sonra, koltuğa oturmasını rica etti.
Pencereleri açıp odayı havalandırdı, sonra dedi ki:

Mehmet Aluç

Devam edecek inşallah…