Saçılmış gül yaprakları
Hepsi birer ruhu taşıyor
Kahkahaları, aşkı, sevinci, umudu…
Bir tanesi farklı ama
Kurumuş bir gül yaprağı
Bir bebeğin ağlamasını, bir kedinin gözyaşını, bir annenin yakarışını taşıyor
Rengi solmuş
Taşlaşmış bir kalbi yaşatmaya çalışıyor
Tek başına kuruyor, ölüyor
Yalnızlığına çare bulamıyor, bir tek hüznü biliyor
Tutunacak dalı kalmamış, tüm ağaçlar sırt dönmüş ona
Toprak bile onu kabul etmiyor
Keder içinde boğuluyor
Ağlamayı bilmiyor, kimse ona öğretmemiş
Mezarlığın yanındaki kurumuş gül yaprağı…
Kimse onu görmüyor
