Sustum gecelere, çünkü anladım,
Bazı yangınlar sessizlikle söner.
Rüzgâr bile unutur bazen adını,
Ama kalp… kalp hiç unutmuyor, meğer.
Yıkıldım mı? Evet, ama zarifçe,
Kırıldım, ama cam gibi değil,
Güneş doğunca yeniden parlayan
Bir aynayım — hem gerçek, hem sihirli.
Artık korkmuyorum hiçbir vedadan,
Çünkü her giden bende bir iz bırakır.
Ve ben o izlerden yeni yollar çizerim,
Küllerimden doğar, yeniden yanarım.
